Pyetesi
Çfarë është ateizmi dhe cili është gjykimi fetar në lidhje me të?
Shejh Albani:
Ateizmi është mohimi i diinit (fesë).
Pyetesi:
Dhe vendimi?
Shejh Albani:
Vendimi për këtë është se ata (ateistët) do të jenë përgjithmonë në xhehennem.
Shejh Albaani, rahimahullah
Nga një regjistrim audio i shejh Albanit
Origjina e saj është nga një zakon i hershêm i të krishterëve, ku dhêndrri unazên së pari e ka vendosur tek maja e gishtit të madh të nuses, e ajo ka thênë: Me emrin e Atit, pastaj e ka vênë tek gishti tregues i saj, e ajo ka thênë: Me emrin e të Birit, pastaj e ka vendosur tek maja e gishtit të mesëm, e nusja thotë: Me emrin e Shpirtit të Shenjtë, dhe kur të thotë: Amin, ia vendos tek gishti ku qëndron stabil unaza!
Burimi: (Adabuz Zifaf fq.133).
Shejh Albani, rahimehullah
Hoxhë Zejd Haziri
Shejkh Ebū Islām Ṣāliḥ Ṭāhā, Allahu e mëshiroftë ka thënë:, “Një ditë pasi fala namazin e sabahut në xhaminë time, shkova në shtëpinë e shejkh Albanit, Allahu e mëshiroftë dhe si zakonisht e gjeta atë në bibliotekën e tij. Pasi mbaroi dhënien e përgjigjeve pyetjeve të cilat i kisha parashtruar i thashë: “Sheikh, dua të më këshillosh me këshillë të veçantë (që të jetë e veçantë vetëm për mua).
Ai më tha: “Të këshilloj me të njëjtat gjera me të cilat e kam këshilluar veten time- Vetes ia kam venë detyrë tre gjera: Të punoj me atë që di aq sa të kem mundësi; të mos shikoj se çfarë kanë njerëzit e tjerë dhe që të mos them diçka për të cilën nesër duhet të bej ndonjë shfajësim.”
Ḥayātus-Suʿadā, p. 22.
Përktheu: Ebu Ensarij Avni Tahir Xhemajli
“Më 1948, shejh Nasiri (Albani) e kishte pregaditur veten pêr ta mbrojtur Kudsin, dhe kishte marrë pjesë në Palestinë e ishte falur në Mesxhidil Aksa, dhe pastaj e kishin angazhuar si #murshid fetar i ushtrisê saudite”.
_________________
1- Zuhejr Shavish, rahimehullah (Siretun Atireh Li Shejh Albani, revista Furkan 115).
2-Rihleti Ila Nexhd, Albani (e pabotuar).
3-esSelefijjun ve kadijetu Filistin, Mesh’Hur Hasen fq.36.
Hoxhe Zejd Haziri
Nuk transmetohet diç e saktë nga Pejgamberi, alejhis selam, nga muhabetet e fundit qe po i dëgjojmë nga ata qe kane përvetësuar zanatin e rukjes për te goditurit (me mësysh, siher..). Unë mendoj se përhapja e këtij zanati nuk është prej sheriatit (fesë), as nga afër e as nga larg. Përkundrazi, unë e konsideroj këtë nga risitë (shpikjet), sepse ata që e kanë përvetësuar këtë zanat; te sinqertit e tyre thonë: (Unë kam për qellim shpërblimin, kurse të tjerët duan dynjanë (shpërblimin e saj) por jo Ahiretin.
I pari, hyn në gjërat e shpikura që i Dërguari, alejhis selam ka ndaluar prej tyre, me ndalim te përgjithshëm, sikurse fjala e tij “Kujdes (largohuni) nga gjerat e shpikura, sepse çdo shpikje është bidat (risi ne Fe), e çdo risi është devijim, e çdo devijim të çon në zjarr”.
Andaj, marrja e këtij zanati si afrim te Allahu i madhërishëm, na mjafton ta kuptojmë atë si Bidat se ajo nuk ekzistonte tek brezat e parë (sahabet, tabiinet..etj.), dhe nga këtu apelojmë se 《Çdo e mirë është në pasimin e selefit, kurse çdo e keqe është ne shpikjet e të mëvonshmëve》.
Kurse (te dytët), nëse kanë për qellim arritjen e dynjasë dhe tubimin e saj, atëherë padyshim se kjo është zanat josheriatik, sepse te tillët -me këtë qellim dynjaje- që e përvetësojnë këtë zanat nuk ndalen tek kufijtë e sheriatit. Pra, nuk mjaftohen vetëm me lexim, gjë e cila është e njohur, dhe s’ka nevojë për shpjegim: sepse ndodh që të përdorin goditje të rënda (ndaj të sëmurit), saqë ka arritur çështja që të përdorin edhe rrymën…dhe…dhe…dhe…e tjera…
Pastaj, është edhe zinxhiri tek rukjegjiu, saqë në këtë zanat kanë hyrë edhe gjynahqarët, mëkatarët e mëkataret e shumë te tjerë…
Përktheu: hoxhë Zejd Haziri (FB)
Nga shejkh Abdulmuhsin el-Abad
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!
Të gjitha falënderimet dhe lavdërimet i takojnë Allahut, Krijuesit të Gjithësisë. Paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi robin e Tij dhe profetin tonë Muhamed, mbi familjen dhe shokët e tij. E më pas:
Para se të fillojmë mësimin, dëshirojmë të përmendim thënien e të dërguarit të Allahut, një hadith autentik të cilin e transmeton Abdilah ibn Amr ibn al-As, Allahu e mëshiroftë,
” Allahu nuk e merr diturinë, duke e marrë nga gjokset e njerëzve, por Allahu e merr diturinë duke i marrë dijetarët.”
Ky hadith tregon rëndësinë e dijës dhe pozitën e lartë të dijetarëve, vdekja e të cilëve (nënkupton) marrjen e diturisë. Vërtetë se Allahu nuk e merr diturinë duke e nxjerr atë nga zemrat e njerëzve, që do të thotë se dikush që ka pasur dituri papritmas nuk e ka më atë dituri, por Ai e merr diturinë me vdekjen e dijetarëve. Dhe Ai, صلى الله عليه و سلم ka thënë: “Dijetaret janë trashëgimtarë të pejgamberëve. Pejgamberët nuk kanë lenë trashëgimi as dinarë dhe as dërhemë, por kane lënë dije, prandaj kush e merr atë, ka një fat te madh.”
Kjo është pozita e dijetareve. Profeti i përshkroi ata si trashëgimtarë të profetëve. Dhe sa trashëgimi e bekuar, trashëgimia e diturisë së dobishme, dituri ligjvënëse e bazuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të dërguarit, sepse kjo është dije a vërtetë, dija e Librit të Allahut dhe Sunetit.
Vdekja e dijetareve siç dihet dhe siç ka ardhur nga disa thënie të njerëzve të dijes, është humbje e madhe për muslimanët (sidomos) nëse ata janë dijetarë tek të cilët njerëzit i parashtrojnë çështjet e tyre, përfitojnë prej tyre, janë ata (dijetarët) të cilët i këshillojnë (njerëzit), atëherë kjo vërtetë është një humbje e madhe për ta. Dhe ajo që ndodhi mbrëmë ishte vdekja e një dijetari të madh, një dijetari të njohur të hadithit, dijetari Muhamed Nasuridin el Albani, Allahu e mëshiroftë dhe e faltë atë.
Vërtetë se ai ishte një dijetar i madh, dijetar i njohur i hadithit dhe ai bëri një përpjekje dhe punë të madhe duke i shërbyer në shërbim të sunetit dhe hadithit të të dërguarit të Allahut, صلى الله عليه و سلم , duke i sqaruar burimet e haditheve dhe librave ku ai i shpjegon nivelin e haditheve autentike dhe atyre të dobëta.
Prej atyre librave është edhe ky libër të cilin ne jemi duke e studiuar tani, e që është Suneni i Ebu Davudit, në këtë libër dhe libra të tjerë shihet arritja e tij për të përcaktuar se cilat (hadithe) janë autentike e cilat janë të dobëta.
Përpjekjet e tij ishin të jashtëzakonshme dhe shërbimi i tij ndaj sunetit është mjaft i njohur, nxënësi i dijes nuk mundet pa iu kthyer librave të tij sepse në to ka dije të begatshme. Vdekja e një dijetari të këtillë, në të vërtetë është një fatkeqësi për muslimanët.
E lusim Allahun e Madhërishëm i cili merr dhe jep, ti kompensojë muslimanët me të mira dhe tu garantoj myslimaneve suksese nga e cila rrjedh lumturia e tyre dhe tu garantoj nxënësve të dijes sukses në arritjet e tyre dhe në kërkimin e diturisë dhe të kuptuarit (e drejt). Vërtetë se Allahu i Madhërishëm është më Bujari.
Veprat e tij janë të njohura dhe të shumta, dhe ju nuk do gjeni shumë librari pa librat e tij sepse ato janë me qindra, disa janë të gjata, disa janë të ngjeshura dhe disa janë të ndërmjetme.
Si përfundim, vdekja e dijetareve të ngjashëm me këtë dijetar konsiderohen një humbje e madhe për muslimanët.
E lusim Allahun ti kompensojë muslimanët me të mira dhe tu garantoj nxënësve të dijes sukses në arritjet e tyre dhe në kërkimin e diturisë dhe të kuptuarit (e drejt). Vërtetë se Allahu i Madhërishëm është më Bujari.
Ai Allahu e mëshiroftë, kishte disa mendime të cilat ne i konsiderojmë të gabuara, megjithatë ato janë të vockla në krahasim me begatinë e mendimeve të sakta dhe mirësinë me të cilën ai erdhi, me dobitë ndaj myslimaneve duke i shërbyer sunetit të Mustafait. Çështjet për të cilat ne mendojmë se ai ka gabuar janë nga ixhtihadi i tij dhe ai do të shpërblehet për ixhtihadin e tij. Megjithatë kjo nuk i jep askujt të drejtën të nënvleftësoj diturinë dhe kontributin e tij. Vërtetë se ai ishte nga dijetaret e kësaj kohe i cili i shërbeu sunetit të të dërguarit të Allahut.
Në gjysmën e parë të këtij viti, 1420 hixhri, muslimanët humben para tij një dijetar të madh, një Rabani. Kështu e vlerësojmë ne atë dhe ne nuk e lavdërojmë askënd me tepër se Allahun, e ai është shejhku eminent Abdulaziz bin Baz, Allahu e mëshiroftë. Pra, në muajin e parë të kalendarit hixhri, vdiq dijetari eminent Abdulaziz bin Baz, Allahu e Mëshiroftë, ndërsa në gjysmën e dytë të këtij viti vdiq dijetari i hadithit, shejkh Muhamed Nasuridin el Albani. Allahu e mëshiroftë. Dhe në mes të këtyre dy vdekjeve ishte vdekja e Shejkh Atije Muhamed Salim, Allahu e mëshiroftë. Pra ne gjatë këtij viti i humbëm këta dijetar.
E lusim Allahun e Madhërishëm t’i fal ata, tua fal gabimet dhe t’ua rris gradat! Vërtetë se ne i konsiderojmë këta dy dijetarë (Albanin dhe Bin Bazin) nder dijetaret e mëdhenj të cilët kishin interesim dhe vendosmëri prej të cilëve na erdhën shumë begati për Islamin dhe muslimanët.
Përktheu: Ebuensarij Avni ibn Tahir Xhemajli
Burimi: https://youtu.be/pr0cHFDHX8g
THIRRËSIT SI PUNONJËS SOCIAL
Gjithmone kam qene i mendimit se hoxhallaret apo imame qe merren me ndarjen e thaseve me miell jane punonjes sociale dhe s’e kane vendin ne xhami. Nata eshte e gjate (sic vepronin selefet) per kedo qe deshiron te ndihmoje ndonje nevojtar.
Shejh Albani (Allahu e meshirofte!): “Kemi pare shume prej vellezerve, thirrja e te cileve eshte e ngritur mbi bazen e thirrjes per tek Kurani dhe Suneti, e ne vecanti teuhidi, qe te angazhohen me projekte bamiresie ne vend qe te vazhdojne thirrjen e tyre. Thirrje, ne sherbim te se ciles ata vune vetet e tyre. Nisur nga kjo, nuk mendojme se nxenesit e dijes duhet te angazhohen me ceshtje te tilla, te cilat konsiderohen prej gjerave vullnetare dhe jo prej obligimeve.”
“El-Huda uen-Nur” (778)
Unejs Sheme
Pyetje:
Disa thonë se: devijimi në një çështje të metodologjisë (menhexhit) dmth devijim në tërë metodologjinë, andaj a është e saktë kjo?
Përgjigje:
Këtyre ua kthejmë mallin mbrapsht, sepse nuk përgjithësohet çështja kështu, kjo është sikurse çështja e imanit dhe islamit, nëse besimtari lë pa kryer një gjë që kërkon imani dhe islami, a nënkupton kjo se ai ka dalur nga imani dhe islami i tij? Përgjigjja është: jo! Por themi se ai ka vepruar në kundërshtim me imanin dhe islamin, e gjithashtu ai që ka dalë nga menhexhi në një çështje, thuhet se ai ka vepruar në kundërshtim me menhexhin e tij, kurse të thuhet se ai ka dalur nga menhexhi, kjo nuk është e saktë. Por nëse ata thonë kështu, atëherë ne i obligojmë me fjalët e tyre, u themi se: ju keni thënë këtë, ndërsa tani keni dalë nga menhexhi në një çështje, dy apo tri, pra në këtë mënyrë.
(Shejh Albani, kaseta: 580, min: 00:28:38)
Imam Albani (Allahu e meshirofte!) ka thene:
– Bleva nje biciklete dhe per here te pare banoret e Damaskut (ne Siri) shikonin nje shejkh me callme qe ngiste biciklete. Ata u cuditen nga kjo pamje dhe ne ate kohe ishte nje reviste satirike me emrin “Per te qeshur, per te qare”, te cilen e botonte nje i krishtere. Ai e permendi kete gje me shaka ne revisten e tij , une nuk doja t’ia dija fare per keto gjera te vogla, por ajo qe me interesonte mua ishte vetem KOHA (pra shfrytezimi i kohes).
Silsiletu El Ehadijth Es Sahihah.
“Në realitet termin “uehhabij” e ka përhapur politika turke në kohën kur turqit devijuan nga gjykimi me Islam. Kjo ka ndodhur kur Egjiptin e sundonte një njeri nga vendi ynë. Emri i tij ishte Muhammed Ali Pasha. Ky në origjinë ishte shqiptar. Ai e sundonte Egjiptin atë kohë dhe natyrisht pretendonte se ishte nën pushtetin e Perandorisë Osmane.
Në atë kohë në krahinën e Nexhdit (në Arabinë Saudite) doli një njeri prej njerëzve të dijes me emrin Muhammed ibn Abduluehhab (1703 – 1791). Jo Abduluehhab, Muhammed ibn Abduluehhab. Ai udhëtoi nëpër vendet Islame ku kishte dituri Islame, si në Kajro, në Sham dhe grumbulloi dituri. Pastaj u kthye në vendin e tij në zonën e quajtur Der’ijjeh. Dhe natyrisht pasi mësoi dhe u kthye në vendin e tij e gjeti popullin e tij në një injorancë të thellë, adhuronin varret. Siç vazhdon sot e kësaj dite në disa vende islame… në Sham vendin tim në Egjipt , vendin e vëllezërve tanë – shpresoj të mos ma marrin për keq – sepse kjo në fakt është një bela e madhe që ka përfshirë shumë vende.
Çfarë bëri ky njeri? Filloi tu mësonte njerëzve Islamin dhe u tërhiqte vëmendjen prej idhujtarisë. Dhe thirrja e tij u forcua dhe u përhap për shkak të pushtetit. Allahu e udhëzoi mbretin Suud, të parin (themeluesin e mbretërisë aktuale) i cili e përqafoi këtë thirrje dhe e ndihmoi. Dhe kur dituria bashkohet me forcën, të dyja ato japin atë që përcillet nga Uthman ibn Affani – radijallahu anhu – : “Allahu realizon nëpërmjet sulltanit atë që nuk e realizon nëpërmjet Kuranit”.
Kështu u zgjerua dhe u forcua kjo thirrje nëpërmjet sulltanit, dhe filluan të formonin një ushtri islame për herë të parë, dhe filluan t’i ftonin fshatrat përreth në adhurimin e një Zoti të vetëm pa i shoqëruar Atij askënd dhe asgjë. Dhe iu përgjigjën ata që ju përgjigjën… dhe arriti thirrja e tyre deri në Irak ku ishin shiat të njohur për devijimin dhe shirkun e tyre. Në këtë kohë ndodhën disa beteja të ashpra.
Mbërriti lajmi i tyre tek turqit të cilët vunë në lëvizje Muhammed Ali Pashën. Osmanët sundonin të gjitha vendet islame. Kur ata panë një lëvizje arabe që po forcohej në gadishullin arabik iu frikësuan përfundimit të kësaj çështjeje. U frikësuan se mos kjo lëvizje do t’i jepte fund sundimit osman, ose turk më saktë. Prandaj e urdhëruan Muhammed Aliun që t’i luftonte këta banorë të Nexhdit, dhe nuk po them këta “uehhabij” për shkak të sqarimit që do të vijë. Kështu Muhammed Aliu dërgoi djalin e tij Ibrahim Pasha me një ushtri të madhe nga Egjipti për në zonën e Nexhdit në Arabinë Saudite. Dhe u derdh gjaku lum, e në fund mbizotëroi ushtria zullumqare ndaj thirrjes së vërtetë dhe u vranë shumë njerëz.
Mjetet që përdorën turqit në atë kohë janë po ato që përdoren edhe sot. Ju e dini që reklama (apo media) ka ndikim ndoshta më të madh se sa armët. Kështu ata përhapën në botën islame një valë sulmesh mediatike kundër këtij grupi, në mënyrë që bota islame të ishte në krahun e turqve dhe jo në krahun e kësaj thirrjeje të re, sepse ajo fton për në “La ilahe ilall llah Muhammedun resulullah”. Kështu ata përhapën në mesin e muslimanëve se ata nuk kanë medh’heb, ata kanë një medh’heb të pestë, nuk e besojnë Profetin – sal lall llahu alejhi ue sel lem – etj.. përhapën për ta çdo lloj shpifjesh prej të cilave u ndikuan të gjithë muslimanët nëpër botë.
Po ashtu nga ato që përhapën për ta ishte se i quajtën ata “uehhabijeh”, dhe kjo është prej argumenteve të Allahut për robërit e Tij të logjikshëm. “Uehhabijeh” i atribuohet “El Uehhabij”. Këtë fjalë nëse e studjojmë nga ana e gjuhës arabe është diçka që lidhet me El Uehhab. Kush është El Uehhab? Ai është Allahu i Lartmadhëruar. (Emër i Allahu që do të thotë: Dhuruesi.) Pra kjo qenka një atribuim që të nderon, nuk të nënçmon nëse i mvishesh asaj. Por politika zullumqare turke nuk e kuptonte këtë gjë sepse ata nuk kishin njohuri rreth arabishtes dhe kuptimit të këtij termi. Me pak fjalë ky term në atë kohë pra “uehhabij” do të thoshte: “zindik” ( i dalë prej fesë). Vazhdoi një kohë e gjatë dhe bota islame ishte e dezinformuar, madje e keqinformuar qëllimisht në lidhje me këtë term…
Deri kur deshi Allahu i Lartësuar që mbreti Abdulaziz hyri në Rijad dhe e sundoi atë … dhe filloi të zbatonte në një masë shumë të madhe sheriatin dhe mbizotëroi qetësia dhe rendi në krahinën e Nexhdit, ku më parë sundonte kaosi: vjedhje, vrasje, grabitje dhe po kështu edhe në krahinën e Hixhazit (Mekke dhe Medine). Më parë gjendje ishte aq e keqe sa që nuk mund të udhëtonin për në Qabe pa pasur me vete një pjesë të ushtrisë turke që i ruanin nga grabitësit e rrugës.
Derisa erdhi në pushtet mbreti Abdulaziz i cili përhapi rendin dhe qetësinë dhe në kohën e tij haxhilerët udhëtonin të qetë dhe të sigurtë. Dhe kështu filluan të përcilleshin këto lajme gojë më gojë në të gjithë botën dhe kuptuan të gjithë se këta nuk është e vërtetë se nuk e duan dhe nuk e respektojnë të Dërguarin e Allahut – lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të – (siç kishin përhapur për ta turqit e asaj kohe).
Madje për këtë gjë ishte përhapur edhe një tregim që mund të jetë barcaletë, por që shpreh realitetin e asaj kohe. Ndodhi një diskutim mes dy vetave që thoshin: Këta nuk e besojnë të Dërguarin – sal lall llahu alejhi ue sel lem …! – e deri në fund të diskutimit. Kur përpara tyre kalon makina e ambasadorit të Saudisë, në të cilën gjendej flamuri i mbretërisë ku shkruhet: La ilahe il lall llah Muhammedun resulullah. Dhe tjetri i thotë: Shiko or burrë, ti po thua se ata nuk e besojnë të Dërguarin e Allahut – lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të – ndërsa flamuri i tyre është i vetmi në botë ku shkruhet “La ilahe il lall llah Muhammedun resulullah”. Nuk ka vend islam e as shtet tjetër të ketë këtë flamur. Për të cilët ju thoni që nuk besojnë në profetësinë e Muhamedit – sal lall llahu alejhi ue sel lem. Pastaj nuk e keni dëgjuar ezanin në Mekke, nuk e keni dëgjuar ezanin në Medine?!
E kështu sa më shumë kalonte koha aq më shumë u bëhej e qartë njerëzve se këto ishin akuza të rrejshme gjynahqare, sepse ata ishin muslimanë, madje të medh’hebit hanbeli – nëse dëshiron. …
Tani është gabim i qartë dhe i madh që t’i quajmë ata ‘uehhabijeh’. Përse? Sepse ky si term përdoret si akuzë dhe për t’i larguar njerëzit prej tij, ndërsa nga ana gjuhësore është nderim për ta.
Imam Shafiu në kohën e vet u akuzua me një akuzë të ngjashme për shkak të dashurisë së madhe që kishte për familjen e Profetit – sal lall llahu alejhi ue sel lem – e quajtën ‘rafidij’ (shiij). Dhe ai iu përgjigj këtyre akuzave në vargje:
“Nëse dashuria për familjen e Muhamedit është rafidizëm atëherë le të dëshmojnë dy të rëndësishmit (xhinët dhe njerëzit) se unë jam rafidij”
Ndërsa njëri nga ata që e akuzonin për ‘vehabizëm’ tha:
“Nëse pasuesi i Muhamedit është vehabij, atëherë unë deklaroj se jam vehabij”
Sepse unë nuk pasoj askënd tjetër veç Profetit – sal lall llahu alejhi ue sel lem.
Së fundi unë këshilloj çdo musliman që i frikësohet Allahut që ta heqë nag mendja e tij se ekziston një grup që quhen vehabij.
Po, ka një grup që quhen, Zejdijeh, ka një grup që quhen Shiah, ka një grup që quhen Ibadijeh. Të gjithë këta nuk i mohojnë këto emërtime sepse ato janë reale. Por nuk ka ndonjë grup në faqen e tokës që të thonë:
Ne jemi vehabij. Ose do të thonë thonë: Ne jemi pasues të sunetit dhe të bashkuar, ose do të thonë: jemi malikij, shafiij, hanbelij (hanefij). Dhe banorët e Nexhdit janë hanbelij si popull. Po të tillë ka edhe këtu në Siri që e adhurojnë Allahun sipas medh’hebit të Ahmed ibn Hanbelit (Allahu e mëshiroftë). Ne kemi jetuar pranë tyre dhe s’kemi parë asnjë devijim në mënyrë absolute tek ata.
Prandaj këshilloj që të mos mendojë askush se ka një medh’heb të quajtur vehabij.”
https://youtu.be/xZ7UrfKOrXg
Përshtatje me pak përmbledhje.
Hoxhë Emin Bilali
MUHADITHI SHQIPTAR EL ALBANI 