Ai që ka devijuar në një çështje të metodologjisë (menhexhit)

Pyetje:

Disa thonë se: devijimi në një çështje të metodologjisë (menhexhit) dmth devijim në tërë metodologjinë, andaj a është e saktë kjo?

Përgjigje:

Këtyre ua kthejmë mallin mbrapsht, sepse nuk përgjithësohet çështja kështu, kjo është sikurse çështja e imanit dhe islamit, nëse besimtari lë pa kryer një gjë që kërkon imani dhe islami, a nënkupton kjo se ai ka dalur nga imani dhe islami i tij? Përgjigjja është: jo! Por themi se ai ka vepruar në kundërshtim me imanin dhe islamin, e gjithashtu ai që ka dalë nga menhexhi në një çështje, thuhet se ai ka vepruar në kundërshtim me menhexhin e tij, kurse të thuhet se ai ka dalur nga menhexhi, kjo nuk është e saktë. Por nëse ata thonë kështu, atëherë ne i obligojmë me fjalët e tyre, u themi se: ju keni thënë këtë, ndërsa tani keni dalë nga menhexhi në një çështje, dy apo tri, pra në këtë mënyrë.

(Shejh Albani, kaseta: 580, min: 00:28:38)

Biçikleta dhe Shejh Albani

Imam Albani (Allahu e meshirofte!) ka thene:

– Bleva nje biciklete dhe per here te pare banoret e Damaskut (ne Siri) shikonin nje shejkh me callme qe ngiste biciklete. Ata u cuditen nga kjo pamje dhe ne ate kohe ishte nje reviste satirike me emrin “Per te qeshur, per te qare”, te cilen e botonte nje i krishtere. Ai e permendi kete gje me shaka ne revisten e tij , une nuk doja t’ia dija fare per keto gjera te vogla, por ajo qe me interesonte mua ishte vetem KOHA (pra shfrytezimi i kohes).

Silsiletu El Ehadijth Es Sahihah.

Shejkh Albanij – Allahu e mëshiroftë – sqaron termin “Uehhabij”

“Në realitet termin “uehhabij” e ka përhapur politika turke në kohën kur turqit devijuan nga gjykimi me Islam. Kjo ka ndodhur kur Egjiptin e sundonte një njeri nga vendi ynë. Emri i tij ishte Muhammed Ali Pasha. Ky në origjinë ishte shqiptar. Ai e sundonte Egjiptin atë kohë dhe natyrisht pretendonte se ishte nën pushtetin e Perandorisë Osmane.

Në atë kohë në krahinën e Nexhdit (në Arabinë Saudite) doli një njeri prej njerëzve të dijes me emrin Muhammed ibn Abduluehhab (1703 – 1791). Jo Abduluehhab, Muhammed ibn Abduluehhab. Ai udhëtoi nëpër vendet Islame ku kishte dituri Islame, si në Kajro, në Sham dhe grumbulloi dituri. Pastaj u kthye në vendin e tij në zonën e quajtur Der’ijjeh. Dhe natyrisht pasi mësoi dhe u kthye në vendin e tij e gjeti popullin e tij në një injorancë të thellë, adhuronin varret. Siç vazhdon sot e kësaj dite në disa vende islame… në Sham vendin tim në Egjipt , vendin e vëllezërve tanë – shpresoj të mos ma marrin për keq – sepse kjo në fakt është një bela e madhe që ka përfshirë shumë vende.
Çfarë bëri ky njeri? Filloi tu mësonte njerëzve Islamin dhe u tërhiqte vëmendjen prej idhujtarisë. Dhe thirrja e tij u forcua dhe u përhap për shkak të pushtetit. Allahu e udhëzoi mbretin Suud, të parin (themeluesin e mbretërisë aktuale) i cili e përqafoi këtë thirrje dhe e ndihmoi. Dhe kur dituria bashkohet me forcën, të dyja ato japin atë që përcillet nga Uthman ibn Affani – radijallahu anhu – : “Allahu realizon nëpërmjet sulltanit atë që nuk e realizon nëpërmjet Kuranit”.

Kështu u zgjerua dhe u forcua kjo thirrje nëpërmjet sulltanit, dhe filluan të formonin një ushtri islame për herë të parë, dhe filluan t’i ftonin fshatrat përreth në adhurimin e një Zoti të vetëm pa i shoqëruar Atij askënd dhe asgjë. Dhe iu përgjigjën ata që ju përgjigjën… dhe arriti thirrja e tyre deri në Irak ku ishin shiat të njohur për devijimin dhe shirkun e tyre. Në këtë kohë ndodhën disa beteja të ashpra.

Mbërriti lajmi i tyre tek turqit të cilët vunë në lëvizje Muhammed Ali Pashën. Osmanët sundonin të gjitha vendet islame. Kur ata panë një lëvizje arabe që po forcohej në gadishullin arabik iu frikësuan përfundimit të kësaj çështjeje. U frikësuan se mos kjo lëvizje do t’i jepte fund sundimit osman, ose turk më saktë. Prandaj e urdhëruan Muhammed Aliun që t’i luftonte këta banorë të Nexhdit, dhe nuk po them këta “uehhabij” për shkak të sqarimit që do të vijë. Kështu Muhammed Aliu dërgoi djalin e tij Ibrahim Pasha me një ushtri të madhe nga Egjipti për në zonën e Nexhdit në Arabinë Saudite. Dhe u derdh gjaku lum, e në fund mbizotëroi ushtria zullumqare ndaj thirrjes së vërtetë dhe u vranë shumë njerëz.

Mjetet që përdorën turqit në atë kohë janë po ato që përdoren edhe sot. Ju e dini që reklama (apo media) ka ndikim ndoshta më të madh se sa armët. Kështu ata përhapën në botën islame një valë sulmesh mediatike kundër këtij grupi, në mënyrë që bota islame të ishte në krahun e turqve dhe jo në krahun e kësaj thirrjeje të re, sepse ajo fton për në “La ilahe ilall llah Muhammedun resulullah”. Kështu ata përhapën në mesin e muslimanëve se ata nuk kanë medh’heb, ata kanë një medh’heb të pestë, nuk e besojnë Profetin – sal lall llahu alejhi ue sel lem – etj.. përhapën për ta çdo lloj shpifjesh prej të cilave u ndikuan të gjithë muslimanët nëpër botë.

Po ashtu nga ato që përhapën për ta ishte se i quajtën ata “uehhabijeh”, dhe kjo është prej argumenteve të Allahut për robërit e Tij të logjikshëm. “Uehhabijeh” i atribuohet “El Uehhabij”. Këtë fjalë nëse e studjojmë nga ana e gjuhës arabe është diçka që lidhet me El Uehhab. Kush është El Uehhab? Ai është Allahu i Lartmadhëruar. (Emër i Allahu që do të thotë: Dhuruesi.) Pra kjo qenka një atribuim që të nderon, nuk të nënçmon nëse i mvishesh asaj. Por politika zullumqare turke nuk e kuptonte këtë gjë sepse ata nuk kishin njohuri rreth arabishtes dhe kuptimit të këtij termi. Me pak fjalë ky term në atë kohë pra “uehhabij” do të thoshte: “zindik” ( i dalë prej fesë). Vazhdoi një kohë e gjatë dhe bota islame ishte e dezinformuar, madje e keqinformuar qëllimisht në lidhje me këtë term…

Deri kur deshi Allahu i Lartësuar që mbreti Abdulaziz hyri në Rijad dhe e sundoi atë … dhe filloi të zbatonte në një masë shumë të madhe sheriatin dhe mbizotëroi qetësia dhe rendi në krahinën e Nexhdit, ku më parë sundonte kaosi: vjedhje, vrasje, grabitje dhe po kështu edhe në krahinën e Hixhazit (Mekke dhe Medine). Më parë gjendje ishte aq e keqe sa që nuk mund të udhëtonin për në Qabe pa pasur me vete një pjesë të ushtrisë turke që i ruanin nga grabitësit e rrugës.

Derisa erdhi në pushtet mbreti Abdulaziz i cili përhapi rendin dhe qetësinë dhe në kohën e tij haxhilerët udhëtonin të qetë dhe të sigurtë. Dhe kështu filluan të përcilleshin këto lajme gojë më gojë në të gjithë botën dhe kuptuan të gjithë se këta nuk është e vërtetë se nuk e duan dhe nuk e respektojnë të Dërguarin e Allahut – lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të – (siç kishin përhapur për ta turqit e asaj kohe).

Madje për këtë gjë ishte përhapur edhe një tregim që mund të jetë barcaletë, por që shpreh realitetin e asaj kohe. Ndodhi një diskutim mes dy vetave që thoshin: Këta nuk e besojnë të Dërguarin – sal lall llahu alejhi ue sel lem …! – e deri në fund të diskutimit. Kur përpara tyre kalon makina e ambasadorit të Saudisë, në të cilën gjendej flamuri i mbretërisë ku shkruhet: La ilahe il lall llah Muhammedun resulullah. Dhe tjetri i thotë: Shiko or burrë, ti po thua se ata nuk e besojnë të Dërguarin e Allahut – lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të – ndërsa flamuri i tyre është i vetmi në botë ku shkruhet “La ilahe il lall llah Muhammedun resulullah”. Nuk ka vend islam e as shtet tjetër të ketë këtë flamur. Për të cilët ju thoni që nuk besojnë në profetësinë e Muhamedit – sal lall llahu alejhi ue sel lem. Pastaj nuk e keni dëgjuar ezanin në Mekke, nuk e keni dëgjuar ezanin në Medine?!

E kështu sa më shumë kalonte koha aq më shumë u bëhej e qartë njerëzve se këto ishin akuza të rrejshme gjynahqare, sepse ata ishin muslimanë, madje të medh’hebit hanbeli – nëse dëshiron. …

Tani është gabim i qartë dhe i madh që t’i quajmë ata ‘uehhabijeh’. Përse? Sepse ky si term përdoret si akuzë dhe për t’i larguar njerëzit prej tij, ndërsa nga ana gjuhësore është nderim për ta.

Imam Shafiu në kohën e vet u akuzua me një akuzë të ngjashme për shkak të dashurisë së madhe që kishte për familjen e Profetit – sal lall llahu alejhi ue sel lem – e quajtën ‘rafidij’ (shiij). Dhe ai iu përgjigj këtyre akuzave në vargje:

“Nëse dashuria për familjen e Muhamedit është rafidizëm atëherë le të dëshmojnë dy të rëndësishmit (xhinët dhe njerëzit) se unë jam rafidij”

Ndërsa njëri nga ata që e akuzonin për ‘vehabizëm’ tha:
“Nëse pasuesi i Muhamedit është vehabij,  atëherë unë deklaroj se jam vehabij”
Sepse unë nuk pasoj askënd tjetër veç Profetit – sal lall llahu alejhi ue sel lem.

Së fundi unë këshilloj çdo musliman që i frikësohet Allahut që ta heqë nag mendja e tij se ekziston një grup që quhen vehabij.

Po, ka një grup që quhen, Zejdijeh, ka një grup që quhen Shiah, ka një grup që quhen Ibadijeh. Të gjithë këta nuk i mohojnë këto emërtime sepse ato janë reale. Por nuk ka ndonjë grup në faqen e tokës që të thonë:

Ne jemi vehabij. Ose do të thonë thonë: Ne jemi pasues të sunetit dhe të bashkuar, ose do të thonë: jemi malikij, shafiij, hanbelij (hanefij). Dhe banorët e Nexhdit janë hanbelij si popull. Po të tillë ka edhe këtu në Siri që e adhurojnë Allahun sipas medh’hebit të Ahmed ibn Hanbelit (Allahu e mëshiroftë). Ne kemi jetuar pranë tyre dhe s’kemi parë asnjë devijim në mënyrë absolute tek ata.

Prandaj këshilloj që të mos mendojë askush se ka një medh’heb të quajtur vehabij.”

https://youtu.be/xZ7UrfKOrXg 
Përshtatje me pak përmbledhje.

Hoxhë Emin Bilali

Këshilla e Albanit ndaj Ebul Jusrit në spital

KËSHILLA E SHEJH ALBANIT NDAJ SHEJH EBUL JUSRIT NË SPITAL

” Disa ditë para vdekjes së shejhut Imam Albanit, shkova në spital ku shejhu ishte i shtrirë që ta vizitoj atë.

Njëherit ky ishte takimi i fundit me shejhun tim. Pasi hyra, ia zgjata dorën dhe e përshëndeta, shejhu ishte lodhur tej mase dhe kishte humbur shumë në peshë. Nuk ma lëshoi dorën dhe më këshilloi duke më thënë:

“O Ebu Jusër, çështja tek Allahu nuk peshohet me #dije të madhe dhe #vepra të shumta por, me #sinqeritet dhe #frikë ndaj Allahut”.

Këto ishin fjalët e fundit që i dëgjova nga Shejhu im imam Albani, Allahu e mëshiroftë”.

Shejh Ebu Jusri
nxënës i Imam Albanit

Hoxhë Lirim Sadiku

Qëndroni me rininë

Nëse duhet t’i thërrasesh shqiptarët në të vërtetën, ju duhet të qëndroni me rinin (t’i ftoni rinin). Të moshuarit kurr nuk ndryshojn.

Imam Albani (All-llahu e mëshiroft)

PROTESTAT JANË METODOLOGJI E JOBESIMTARËVE

PROTESTAT JANË METODOLOGJI E JOBESIMTARËVE

Protestat i kemi parë me sytë tanë, në kohën kur Franca kishte kolonizuar Sirinë, ashtu edhe siç po ndodh në vende të ndryshme të botës, kohët e fundit në Algjeri, veçanërisht në këtë çështje, sepse Algjeria ua ka kaluar vendeve të tjera në këtë lloj devijimi, duke ngjasuar tërësisht me jomuslimanët.

 

Më herët nuk kemi dëgjuar se edhe femrat e reja dalin dhe protestojnë, gjë e cila është në përputhshmëri të plotë me veprimet e jobesimtarëve dhe grave të tyre. Kështu, ndodh të shohim në fotografime, televizion e të dëgjojmë në radio, mijëra burra dhe gra bashkërisht të përzier, pavarësisht nëse ata janë evropianë apo të tjerë. Ata shtyhen me njëri-tjetrin, duke qëndruar krah për krahu, e ndoshta pjesët e përparme të trupit të ndonjërit i prekin pjesët e trupit të pasme të dikujt tjetër. Kjo është plotësisht në përputhshmëri me jobesimtarët, që të rinjtë meshkuj e femra të dalin dhe të protestojnë.

 

Pos kësaj, protestat janë një fenomen i trashëguar nga metodologjia e kufarëve për të shprehur revoltën kundër ndonjë ligji apo rregulli të vënë mbi ta, apo për të shprehur pakënaqësinë ndaj këtyre ligjeve apo rregullave. Gjithashtu, po ia shtoj edhe një gjë:

 

Këto protesta të mënyrës europiane, e që myslimanët po i praktikojnë në ditët e sotme, nuk kanë mbështetje në Sheriat që përmes tyre të përmirësojmë qeverisjen rrjedhimisht dhe gjendjen shoqërore. Në këtë pikë të rëndësishme, po gabojnë të gjithë grupet dhe grupimet islamike, të cilat nuk pasojnë rrugën e Profetit salallahu alejhi ue selem në lidhje me përmirësimin e shoqërisë.

 

Shoqëria nuk përmirësohet në shoqëri islame përmes britmave, slogane të ndryshme dhe protestave. Ajo ndryshohet me heshtje dhe me përhapjen e diturisë në mesin e myslimanëve, me edukimin e tyre në Islamin e vërtetë, derisa kjo edukatë të japë frytin e vetë, qoftë edhe pas një kohe të gjatë.”

 

(Shejkh Albani Fetaua Xhuddeh 12)

 

Hoxhë Usame Morina

Populli saudian e njeh teuhidin

Populli saudian e njeh teuhidin (besimin e pastër në Allahun) më mirë se të gjithë popujt tjerë islam. Për këtë arsye, është shumë e domosdoshme që Saudia të mbetet unike dhe e paprekur në tokën e saj, sesa ta pushtojë atë një bathist (që ka ideologji nacionaliste njëpartiake) apo një jomusliman!

(Shejh Albani)

Hoxhë Jeton Bozhlani

Disa këmbëngulin se çdo gjë që është në Sahihejn është e saktë !

Disa të rinj që janë të përkushtuar me fanatizëm ndaj Sahih el-Buhariut, po ashtu edhe Sahih Muslimit, janë injorantë dhe këmbëngulin që çdo gjë në to është sahih. Për dallim prej tyre, disa shkrimtarë nuk respektojnë as Sahihejnat, dhe ata i refuzojnë hadithet e tyre çfarëdo që nuk janë në përputhje me mendimet e tyre të dhe me dëshirat dhe epshet e tyre, siç është Sakafi dhe shkrimtarë të tjerë. Unë jam përgjigjur të dy grupeve në më shumë se një vend.

Shejh Albani në “Silsileh hadith es-Sahihah” (nr. 2540)

Më shumë se 40 vjet i privuar të japë mësim në xhami apo në ndonjë tubim

Shejh Ez’her Sunejkara, Allahu e ruajttë, duke folur për shejh Albanin, Allahu e mëshiroftë, thotë:

“Shiko dijetarët tanë! Shejh Albani, Allahu e mëshiroftë, më shumë se 40 vjet i privuar të japë mësim në xhami apo në ndonjë tubim në vendin e tij ku vdiq. Por, kur ai fliste një fjalë ne shtëpinë e tij dhe në librotekën e tij, ajo përhapej kudo dhe e dëgjonin miliona njerëz ndoshta pas pak minutash, dhe atëherë nuk kishte as internet e asgjë tjetër! Kjo është nga mirësia e Allahut të Lartësuar mbi dijetarët tanë.”

_______________

Ligjerata me titull: Paralajmërimi i mendjëlehtëve nga rreziku i nënçmimit dhe sharjes se dijetarëve.

Shejh Muhamed Nasirudin Albani (Allahu e mëshiroftë) është pyetur rreth magjisë ?

Pyetësi: …Këto çështje janë prej çështjeve të magjisë dhe epilepsis.

Shejhu: Çfarë çështjesh?

Pyetësi: Çështje magjish.

Shejhu: Magjish?

Pyetësi: Po, dhe epilepsia në rrugë sheriatike, sipas të cilës janë transmetuar hadithet; disa xhinde dalin prej njeriut pastaj rikthehen, kështu që unë përdor me ta mënyrë të ashpër, marr një shirit në të cilin shkruaj disa ajete prej sures “Buruxh” dhe dhjete ajetet e para prej sures “Saffat”, ajetin “Kursij”, pastaj unë e djeg këtë shirit duke lexuar këto ajete. Dhe sipas përvojës, pas kësaj, Shejtani nuk kthehet më te i sëmuri.
Dhe e njëjtë me këtë metodë është p.sh: unë sjell ujin ose vajin, lexoj në to e ja jap të pijë të sëmurit pa e përmendur Emrin e Allahut, d.m.th: ai nuk e përmend Allahun, porse gjatë prezencës se Shejtanit ose xhindit, i cili është futur te ky njeri, d.m.th: gjatë pirjes, ai pi duke qenë xhindi prezent d.m.th: vetë personi është që pi ndërsa xhindi është brenda te ky person, çfarë gjykimi ka kjo o shejkh?

Shejkhu: Nuk ka dyshim se hukmi për këtë mënyrë, te cilën ti e përshkruajte, është se ajo hynë në përgjithësimin e fjalës së tij alejhis-salatu ues-selam:

“Largojuni gjërave të shpikura, sepse çdo e shpikur është bidat, dhe çdo bidat është humbje, e çdo humbje është në zjarr!”

Prej asaj që vihet re në këtë kohë – kohë e shtimit të fitneve dhe kohë e larmishmërisë së tyre – pjesë e këtyre fitneve është përhapja e pretendimit se njerëzit sundohen prej xhinëve nga njëra anë dhe nga ana tjetër propagandimi se gjenden disa njerëz – të cilët po ashtu i emërtojnë jo me emrat e tyre “meshajkh” – që kurojnë këta të sëmurë prej xhinëve.

Natyrisht, që ne nuk i mohojmë tekstet e Kuranit dhe Sunetit dhe Selefus Salih për sundimin e xhindeve ndaj njerëzve e cila quhet, p.sh: çfarë i përngjan epilepsisë dhe mund që mos të bashkohet me të epilepsia e dukshme, kjo është e vërtetë, ne nuk e mohojmë këtë, sepse është vërtetuar në Sunet që Pejgamberi sal-lAllahu alejhi ue sel-lem ka mjekuar disa që ishin sulmuar nga prekja e xhinëve, porse, ne hedhim poshtë çdo mjet, i cili është shpikur në këto breza ose në këtë brezin e fundit. Dhe prej asaj që hedhim poshtë është: ajo që e përshkruajte ti, që të shkruhen disa ajete pastaj të digjen etj.

Unë e këshilloj çdo musliman i cili është i vendosur dhe na mbështet neve në obligueshmërinë e kthimit te Kurani dhe Suneti, dhe na mbështet neve në pasimin e udhëzimit më të mirë – udhëzimi i Muhamedit alejhis-salatu ues-selam dhe na mbështet neve në pasimin e fjalës së shokëve të tij të nderuar: “Pasoni e mos shpikni, s’ka dyshim se kjo ju mjafton juve, dhe binduni urdhërit të lashtë!”

Ne e këshillojmë secilin musliman, i cili është i përbashkët me ne në besimin e këtyre parimeve dhe të këtyre rregullave Islamike: që mos të shtojë gjatë kurimit të problemeve të hyrjes së xhindit te njeriu asgjë tjetër përveç këndimit të Kuranit; jo më shumë se kjo në mënyre absolute.
Nuk lejohet të bisedosh me shejtanin, i cili është futur tek i sëmuri, nuk lejohet as kërkimi i lajmeve prej shejtanit e as të kërkosh prej tij p.sh: që të tregojë për magjinë që i është bërë këtij të sëmuri, dhe ku është kjo magji; sepse kjo hynë në kërkimin e ndihmës prej xhindit, e nuk ka dyshim se kërkimi i ndihmës prej xhinëve është më i keq se kërkimi i ndihmës prej kafirave, gjë e cila ka ndodhur në këtë kohë.
Kjo për shkak se Allahu ‘Azze ue Xhel-le, duke sqaruar një prej shkaqeve të dalaletit të mushrikëve, te të cilët u dërgua Muhammedi alejhis-salatu ues-selem, thotë:

“Dhe se ka pasur burra prej njerëzve, që kërkonin ndihmë prej disa xhinëve dhe ashtu ua shtonin atyre edhe më shumë arrogancën.” [el-Xhinn, 6]

Isti’adhe prej xhinëve është: kërkimi i ndihmës prej tyre, kërkimi i dijes prej tyre, kërkimi i ilaçit (kurimit) prej tyre. Kështu që nuk lejohet kjo me të cilën janë sprovuar shumë prej djemve (shebabeve). Prej tyre ka njerëz të cilët i njohim që janë të kapur pas Islamit, por i sheh ata të kapur pas Islamit sikur ajo gruaja që vesh vetëm khimarin pa xhilbab ose vesh vetëm xhilbabin pa khimar, dmth: nuk i vesh të dyja.

Për këtë arsye, ne i këshillojmë këta djem musliman të cilët janë me ne, në rrugën të cilën e përmendëm pak më parë me disa parime dhe rregulla: që mos të shtojnë – në kurimin e të sëmurit me epilepsi, ose atij që e kanë prekur xhindët – më shumë se leximin e disa Ajeteve nga Kurani i Ndershëm.
Kjo është përgjigja që kam unë ndaj kësaj pyetje.

Pyetësi: Me disa xhindë ose disa shejtanë është nevoja që njeriu të diskutojë me ta në mënyrë që t’i bindë p.sh: ka disa xhindë që duan të futen në Islam – ta shfaq Islamin e tij – porse do që të bindet, dhe ai vetë të pyet, ai shejtani ose xhindi pyet disa pyetje për të cilat kërkon përgjigje, prej këtu unë hyj në diskutim me ta se mos ndoshta bëhem sebep që ta bind atë (xhindin) in shaa Allahu ‘Azze ue Xhel-le.

Afërsisht para një ose dy javësh u ndesha me një rast, dhe në këtë rast pati nevojë për bindje me Kuran dhe Sunet, ky vëllai pretendonte se fliste me një xhindë.

I thashë: Ti flet me xhindin?

Tha: Po.

I thashë: A mund ta sjellësh këtë xhind e ta lejosh atë që të flasë?

Tha: Tani do vijë në dorën time të djathtë, lëre të rrëfehet.

Thashë: Mirë. Erdhi në dorën e tij të djathtë dhe e kapi lapsin dhe shkruajti në mes të letrës: “Es selamu alejkum ue rahmetullahi ue berakatuhu”, pastaj tha (xhindi): Më pyet çfarë të duash!

E fillova ta pyes disa pyetje:

– I thashë (xhindit): Si e ke emrin?

-Tha: Ebu Muhamed, emri im kështu e kështu

-Thashë: Sa vjeç je?

-Tha: 550 vjeç.

-Thashë: Çfarë pune bën?

-Tha: Botanist.

Pastaj vazhdoi të pyeste disa pyetje, e në fund i thashë se unë dua të flas me ty, çfarë më garanton mua se ti je xhind?, sepse ka mundësi që ai që shkruan të jetë vet personi, pra, si mund ta dalloj unë?

Tha (xhindi): lexomë Kuran dhe e merr vesh.

Dhe i lexova atij Kuranin e kur i lexova Kuranin tha (xhindi):

Unë jam vet Shejtani, unë nuk jam ebu Muhamedi, as nuk jam botanist, unë jam shejtani vetë dhe kam ardhur që të sprovoj ty, nuk erdha që të vendosem te ky person por, erdha që të sprovoj ty e të shoh se si i nënshtron xhinët dhe i nxjerrë prej njerëzve.
E hyra në bisedë me të e ai Shejtani më polemizonte e më thoshte: ti nuk ke fuqi kundër meje edhe nëse e lexon të gjithë, edhe edhe…
Dhe lexova kundër tij suren”Saffat” suren “Jasin” suren “Dukhan” të plota gjithashtu lexova kundër tij (shejtanit) edhe disa ajete derisa në fund – u çlirua – pastaj e thirra ezanin në veshin e tij të djathtë;

Tha (Shejtani): më nënshtrove më nënshtrove, dhe këtu doli;

Dhe tha: unë nuk kam ardhur që të rri te ky njeri, porse erdha që të sprovoj ty.
Kështu iku xhindi dhe nuk u kthye më; i lexova këtij vëllait të sëmurë dy herë, dhe nuk u konstatua më asgjë te ky vëlla.

Shejkhu: Nuk na shtove asgjë të re, dhe si rrjedhojë unë nuk kam asgjë të re, ti e ke për detyrë të kapesh për udhëzimin e Selefëve, dhe mos u kap pas rregullit i cili buron prej Jehudëve: “Qëllimi e justifikon mjetin” asesi mos mendo se ato çështje që ti i shton mbi leximin e Kuranit – ky lexim të cilin e lexonte i Dërguari jonë alejhis-salatu ues-selam mbi të sëmurin me epilepsi – nëse ti shton mbi këtë lexim, atëherë nuk ka ndryshim midis kësaj shtese që bën ti dhe shtesës që bën një shi’it “Unë dëshmoj se Aliu është velij i Allahut” as mes asaj që bën një sunij “es-salatu para ezanit apo pas ezanit” e gjithë kjo hyn në përgjithësimin e hadithit të mëparshëm:

“Largojuni gjërave të shpikura, sepse çdo e shpikur është bidat, dhe çdo bidat është humbje, e çdo humbje është në zjarr!”

Ne në tregime si këto kemi dëgjuar gjëra të mëdha, madje shumë, shumë, të mëdha, që “Filan xhind i cili ishte futur te filani apo te filaneja, pati mundësi që ta nxjerrë xhindin prej tij dhe ta bëjë musliman, dhe u shndërrua xhindi në musliman, më vonë u shndërrua në shokun e tij (njeriut).

Njëri prej të pranishmëve: A do falemi në Xhaminë e Da’uas o shejh?

Shejhu: Si?

Pyetësi: A do falemi në Xhaminë e Da’uas?

Shejhu: Ah! Dhe pastaj ky njeriu kërkonte ndihmën e shokut të tij xhind që të mjekonte të sëmurë të tjerë me epilepsi”.
O xhemat! Kjo është ajo: kërkimi i ndihmës prej xhinëve (isti’ane) të cilën i Dërguari e ka ndaluar në mënyrën më të ashpër:

“Kush i shkon falltarit dhe e beson në atë që thotë ai (falltari), atëherë (shkuesi) vetëm se ka bërë kufër në atë që i zbriti Muhamedit”.
Kur të thotë ty: “Unë dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut dhe dëshmoj se Muhamedi është i dërguari Allahut”, “Unë po bëhem musliman”, ti mund ta besosh?

Pyetësi: Jo, nuk e besoj.

Shejhu: Unë nuk po flas për një ngjarje të caktuar –Allahu të udhëzoftë – unë nuk fola për një ngjarje të caktuar dhe konkretisht unë thashë – unë mbaj mend se çfarë thashë – thashë: mundet që ta besosh. A ka mundësi?

Pyetësi: Po

Shejhu: Dhe ka mundësi që mos ta besosh?

Pyetësi: Unë edhe nëse thotë…

Shejhu: Dëgjo!

Pyetësi: Po!

Shejhu: Si do ta dallosh ti xhindin që thotë të vërtetën nga ai që është gënjeshtar? Dhe ne sot jetojmë me njëri-tjetrin (me njerëz) e pastaj papritur filani i cili shoqërohet dhe na viziton neve mësohet se është spiun.

Pyetësi: Çfarëdo që të thotë se ai është musliman unë nuk i besoj kurrë.

Shejhu: Atëherë si bashkëpunon me të?

Pyetësi: Unë nuk bashkëpunoj me të, une i lexoj atij Kuranin dhe i them atij dil, dil o armik i Allahut, nuk i them atij më tepër se kaq, por nëse ai kërkon prej meje që ta bindi për Islamin, atëherë unë e bindi atë me hadithe dhe me ajete, kaq. Nuk kërkoj ndihmë prej tij kundër askujt, d.m.th: nuk kërkoj prej tij asgjë.

Shejhu: Ajo që është për qëllim, mos shto mbi leximin e Kuranit.

Burimi: Silsiletul Huda uen Nur: 519.